عسل ها بسیار متنوع در رنگ و طعم هستند. رنگ عسل می تواند از زرد کم رنگ تا قهوه ای تیره تغییر کند.
۳. ده دقیقه قبل از ورزش: مصرف ۰.۵ گرم عسل به ازای هر کیلوگرم وزن ورزشکار
در تحقیقی که در سال ۲۰۱۶ انجام شد محققان به این نتیجه رسیدند که عسل خاصیت ضد باکتریایی و ضد میکروبی دارد و میتواند هلیکوباکتر پیلوری که عامل ایجاد زخم معده است را از بین ببرد.
در این بین عسل آویشن یکی از بهترین عسلها برای مشکلات مجاری تنفسی است، که علت آن هم مقادیر بالای آنتی اکسیدان موجود در این عسل است.
قطعا شناخت ترکیبات یک ماده به ما در درک خواص و فواید آن نیز کمک میکند در مورد عسل طبیعی نیز این موضوع صدق میکند.
از اولین استفادههای عسل برای درمان و سلامت انسان، میتوان به درمان زخمها توسط سومریها در حدود ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح اشاره کرد.
عسل حاوی مقادیر زیادی مواد مغذی، بیوفلاونوئیدها و اسیدهای آلی و اسیدآمینههایی مانند پرولین است که در مقایسه با قندهای تصفیه شده (قند و شکر) به روش دیگری متابولیزه میشود (مورد استفاده بدن قرار میگیرد) ۷۰ تا ۸۰ درصد از قندهای عسل را قندهای ساده مانند گلوکز و فرکتوز تشکیل میدهند که به راحتی جذب کبد میشوند و به صورت گلیکوژن ذخیره میشوند.
زنبورها عسل را در ساختارهایی از جنس موم به نام کندو اندوخته میکنند.[۲][۳][۴] عسل از کلونیهای زنبورهای عسل وحشی یا از کندوهای زنبورهای پرورشی گردآوری میشود، که به این کار زنبورداری گفته میشود.
گذشت مدتی میتواند در قسمتهای داخلی هم رشد نماید.[۱۷] در واقع باید دانست که هر بار که حیوان کوچکی مانند موش یا حشره وارد کندو میشود، توسط زنبورهایی که نمیتوانند آن را به بیرون حمل کنند با نیش کشته میشود.
عسل، یکی از قدیمی ترین و ارزشمندترین مواد طبیعی تولیدی است که تاریخچه ای حافل از click here استفاده انسان از آن دارد. این ماده گرانبها توسط زنبورها از شهد گلها جمع آوری می شود و به عنوان یک شیرینی طبیعی و مفید شناخته می شود.
همچنین استفاده از عسل در دوران بارداری به علت داشتن خواص آنتی اکسیدانی، سبب میشود تا زنان باردار استرس کمتر و خواب بهتری را تجربه کنند.
عسل برای بهبود سرفه و گلودرد می تواند به چند روش مفید باشد:
این بخصوص برای زنان باردار بسیار مهم است تا در طول دوران بارداری، با حفظ سلامت خود، نیاز به مصرف داروهای شیمیایی پیدا نکنند.
در اساطیر و طب عامیانه، عسل هم بهصورت خوراکی و هم موضعی برای درمان بیماریهای مختلف از جمله ناراحتیهای معده، زخمها، زخمهای پوستی و سوختگیهای پوستی توسط یونانیان و مصریان باستان و در طب سنتی چینی و آیورودا استفاده میشد.[۶۷]